کد مطلب:47334 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » قرآن

در مورد بخشي از آيةالكرسي كه آمده: ... يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّـلُمَـَتِ إِلَي النُّور...يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَي الظُّـلُمَـَت... كافر مگر در وادي نور بوده كه حال، جهت كفرش به ظلمات برده شده و مگر مؤمن در ظلمات بوده كه به سمت نور برده ميشود؟

اين كه در اين آيه، اخراج از ظلمت، به خدا و اخراج از نور به طاغوت نسبت داده شده است، ممكن است اين طور گفته شود كه انسان، به حسب آفرينش، داراي نور فطرت است و آن نور، حالت اجمالي و حالت تفصيلي دارد. انسان، نسبت به تفصيل و شرح معارف و اعمال صالح در ظلمت است، زيرا هنوز برايش روشن نشده است. طبق اين توجيه، شخص مؤمن، به وسيلة ايمانش، از ظلمتي كه نسبت به تفصيل معارف علمي و عملي دارد، خارج شده و داخل نور (علم تفصيلي) ميگردد، ولي كافر به وسيلة كفرش، از نور فطرت (علم اجمالي) بيرون آمده، و وارد ظلمات كفر و معاصي تفصيلي ميشود; بنابراين، مؤمن پيش از ايمانش، نسبت به تفصيل معارف، در ظلمت بوده و كافر پيش از كفرش، در نور (اجمال معارف كه همان فطرتش باشد) بوده است. به نظر علامه طباطبايي;، واژههاي اخراج، نور و ظلمت از معاني حقيقي و از امور واقعي است. و به راستي، انسان مؤمن، با توجه به اين كه هدايت و ايمان، در باطن نور است، خداوند به راستي آنان را از ظلمت به نور ميآورد و با توجه به اين كه ضلالت و كفر هم، در باطن ظلمت است، طاغوت، با اضلال و اخراجش، در حقيقت كفار را از وادي نور (ايمان و فطرت)، به وادي ظلمت ميكشاند.(ر. ك: تفسير الميزان، علامه طباطبايي (ره)، ج 2، ص 420، نشر اعلمي.)